42.
| 1 | Deponamus igitur tam gravem servitutis sarcinam, renuntiemus luxuriae ac deliciis, quae nos quibusdam astringunt nexibus cupiditatum, et vinculis ligant. |
| 2 | Nihil enim prosunt deliciae stulto: et quicumque a pueritia dederit se deliciis, manebit in servitute: ut vivens mortuus sit. |
| 3 | Recidatur ergo luxuries, deliciae recesentur: et si quis fuit luxuriosus, valedicat superioribus. |
| 4 | Recisa enim vinea fructum affert, semiputata frondescit, neglecta luxuriat. |
| 5 | Ideoque scriptum est: Tamquam agricultura homo imprudens, et tamquam vinea homo egens sensu; si reliqueris eum, desertus erit (Prov. XXIV, 30). |
| 6 | Colamus ergo corpus hoc nostrum, castigemus illud, redigamus in servitutem, non illud despiciamus. |